.

Editie #4 van de Hageland Blues & Roots Night was ook dit jaar weer de opener van het nationale “live” blues seizoen. Met twee Belgische, twee Nederlandse, één Mexicaanse en één Amerikaanse band werd het, gezien de voorbije edities, ook dit jaar weer een avond om naar uit te kijken. De locatie, de presentator, het concept… bleven in grote lijnen hetzelfde en, onze Rootstime “chief” Freddy Celis zorgde opnieuw voor een uitgebalanceerd en aanstekelig programma. Of hoe Meensel Blues in een ruilhart in hartje Vlaams-Brabant is blijven verder kloppen.

Rusty Don, een blues trio uit Boutersem, mocht om vijf uur de aftrap doen met een eigenzinnige portie rauwe blues. RD brengt eigen nummers in de traditie van klassiekers uit de North Mississippi Hill country blues, zoals R.L. Burnside, North Mississippi Allstars en Kenny Brown. Naast de flegmatieke zanger/ bassist “Shiny Medal” Pirre maken de jonge snaken “Crazy” Jerry aka Jeroen (gitaar) en “Mr.” Polle (drums) deel uit van Rusty Don. Dat ze uit het goede hout gesneden zijn lieten ze met o.a. Muddy Waters’ “Rollin’ and Tumblin’”, Burnside’s “Skinny Woman” en “I Went Up the Hill” horen, nummers die traag en afgemeten, maar goed bedoeld door GC De Roos rolden. Liefhebbers van dit genre country blues zullen dit zeker weten te pruimen.

The Hi-Ballin’ Daddies nam het rond zes uur over en veranderde het geweer duidelijk van schouder. The Hi-Ballin Daddies zijn afkomstig uit Mexico-City. Het is een jonge vijfkoppige band met R’n’R en R&B-invloeden uit de swingende fifties. Onder invloed van artiesten als Little Richard, Big Joe Turner, Tiny Bradshaw, Fats Domino en Roddy Jackson en invloeden van hedendaagse artiesten zoals Nick Curran, Pep Torres, Ray Collins, spelen ze heel gedreven en enthousiast gewoonlijk de pannen van het dak. Hun muziek klonk reeds op de openbare radio van Mexico en via IMER in een aantal programma’s uit het buitenland.

Frontman Rockie Edwards (zang, gitaar), Johnny (contrabas), vijftienjarige ukkie Javi (drums), (de in Glabbeek afwezige) Otto (sax) en Armando (piano) zorgen voor een swingende mix van R’n’R, Rockabilly, Western Swing, Doo Wop met wat Texmex én, vooral voor veel “feel good” die zichtbaar positief op het gemoed van de aanwezigen werkte. Met nummers als “I Got A Crush On You”, “Sketch My Love”, “Jive to Be Alive” en Lavern Baker’s “Jim Dandy”, skipten ze heel vlotjes door hun laatste album ’Red Hot’ [2018]. Al enkelen trokken tijdens de set hun blue suède shoes voor een dansje aan. Dat deze sympathieke bende eindigde met “La Bamba” maakte van hun optreden een feestje.

.

Black Cat Biscuit is een Limburgs verhaal, waarbij vriendschap, dezelfde muzikale interesses, vakmanschap en waarschijnlijk ook het lot, een belangrijk deel van het ontstaan en succes van deze roots band uitmaken. Genkenaar Mark "Mr. Mighty" Sepanski (harmonica) speelde al sinds mensenheugenis muziek met Kuringenaar “Yasser” Arnauts (zang, gitaar). Hij leerde dorpsgenoot Patrick "P. Daddy Alley" Indestege (bas) beter kennen dankzij hun bevriende dochters. Patrick had dan weer een muzikale link met Stanley Patty (gitaar) en tijdens gastoptredens in hun show bleek dat Jeffrey "Junior" Gijbels (drums) meer dan klaar stond om in de drumvoetsporen van zijn vader te treden.

We maakten ze nog maar pas mee in de MOD in Hasselt waar ze op vraag van move2blues in december vorig jaar hun album ‘That’s How the Cookie Crumbles’ voorstelden. Ik verwijs hiervoor naar het live verslag en de CD recensie. Onze vertegenwoordigers op de EBC 2019 in Ponta Delgada in de Azoren deden wat we van hen verwachtten en speelden in Glabbeek als een goed geoliede machine enkel eigen nummers en ook zowat alles van hun nieuwe album. Dat het dik in orde was bleek uit de enthousiaste reacties vanuit de zaal, waar niemand nog aan de kansen van dit swingende gezelschap in de Azoren twijfelde. Ook wij bezweken opnieuw voor hun charmes. We hopen dat dit sprookje nog lang mag blijven duren.

Eric Schuurmans

Hageland Blues laat ons verder mee genieten van een andere EBC band. De Nederlandse Detonics zijn pas opgericht in 2015 en gooiden dan in 2016 alle trossen los als winnaar van de Dutch Blues Challenge dat jaar en zelfs top scorend halve finale in Memphis IBC 2017. Zanger Kars van Nus voelt zich, net als wij, meer dan thuis in deze intussen totaal volgelopen GC de Roos. Deze Roots Night is dan als eerste klassieker een mooie voorspelling voor het nieuwe bluesjaar 2019. De band start hun West Coast limousine op met “Swing King”, ook de opstarter van hun splinternieuwe album “Raise Your Bet”. Zij tonen ons meteen open kaart in hun sterke opbouw, met een fundering voor Kars' krachtige stem bestaande uit Jeremy Aussems op gitaar naast wie Raimond de Nijs de toetsen laat schitteren. Op contrabas René Leijtens met Matijs Roks op drums.

Het is niet zo evident dat je al aan je tweede album toe bent na hun drukke periode, we krijgen dan ook een mooi boeket hieruit. Maar eerst nog “Same Ol' Story”, het openingsnummer van vorig debuutalbum “Live Evidence”, perfect gemaakt voor de fenomenale stem van Kars. Volle bak swing met donders prachtige solo's op gitaar en toetsen in een got-my-mojo-achtig “Mr. Barber”. Heerlijk uptempo, old style R&B swinger “Butter Side Up” gewisseld naar een slow “Out Of Sight”, ook te beluisteren in onderstaande videoclip. Slow blues “Bullet Through My Heart” waarin ook wordt bewezen dat de stem van Kars dit allemaal stijlvol en geslaagd beheerst. Aansporige riffs en uitmuntende keys van Jeremy en Raimond in oudere nummers “Route 101” en “The Rat”,net als de Boogie Woogie “Can't Get Enough” . Dat we de blues levend houden wordt hier weer eens zeker bewezen, de geweldige internationale slogan en tattoo “keeping blues alive” op ieders arm hier aanwezig, al of niet leesbaar.

Half uurtje pauze zoals beloofd voor volgende opstelling en nodig voor ieders behoefte. Het leuke is dat buiten voor het sandwich- en frietkraam iedereen samen komt, sociaal contact met de bands is hier dan ook vanzelfsprekend. Alles verloopt trouwens piekfijn, allemaal dankzij meer dan 30 vrijwilligers met een groot hart voor muziek en de voortreffelijke organisators Wim en Jurgen, die alweer een pluim verdienen, ook elke band hier bedankt deze na hun optreden.

.

De glorierijke en super vriendelijke “Ragtime Rumours” winnaars van 2018 sluiten hier het EBC rijtje af. Wie deze band nog niet gezien heeft, woont niet op deze aardbol. Sinds hun palmares in Hell/Noorwegen, waar ze door moeilijkheden met hun reisbusje net op tijd geraakt zijn, worden ze des te meer in heel Europa gevraagd met hun zogenoemde stijl: de Rag'n Roll. Zo noemt ook hun verse CD, een album van Ruf records dat heel goed draait, letterlijk en figuurlijk. Hun mix van blues, ragtime en Rock&Roll is hun eigentijdse verkondiging van de old school ragtime. Een zeer verdiende kers op de taart na hun professionele opleidingen, die de ervaren Sjaak Korsten op drums, kazoo en wasbord dan ook ervaren als kapitein van hun boot. Stuurman Tom beleeft hier het feest van zijn leven, terwijl de ingebonden dreadlocks van Thimo Gijezen het galjoen veilig laat aanmeren, na alle golfslagen die de contrabas van Niki Van Der Schuren vanop bakboordkant boven onze hoofden neerslaat.

Maar het roer wordt door alle vier in handen genomen. Ook Sjaak schrijft muziek zoals “Faker”, een nummer waar je een hoog Tom Waits proeft. Zang vooral door Tom, maar alle drie hebben ze een stem met inspraak. Niki zingt dan ook haar nummer, nadat ze met dwarsfluit ieders hart bekoorde. Dan weer verschijnt Thimo op contrabas, dan weer dient hij een solo met zijn neus te geven. Neen Sjaak blijft gestadig achter drumstel alles opvolgend, het wiel draait echt gesmeerd , zie je hem denken. Hun songs als “Stop That Train” en “Everywhere I Go” maken hun album top, op het podium komen daar nog de betere impro's bij. Een meer gelukkige band zie je zelden.

Kat Riggins wordt op zijn Amerikaans ingeleid door een nummer van haar band, één met enkele solo's van een superbe gitaar door Steven van der Nat en een al even passievolle sax van Jan de Ligt. Kat is een echte getto girl, woonde met 2 broers en zus in klein huisje in Miami/Florida, waar wel altijd muziek aanwezig was. Het was haar vader die haar de mentale kick gaf om door te zetten, met haar raspige stem, in eigen nummers tot wat ze zelf als Blues Fusion bestempelt. Met klemtoon op blues met een aroma van speelse kruiden als Hip Hop, R&B, Rock en Funk. In de VS trad ze soms op als een spiegelbeeld van Tina Turner, die muziek ligt haar trouwens erg goed. Of met een dertien koppige band “Otis Cadillac” genaamd, waar ze met blazers en violen de B-sides van Etta James, Otis Redding of een Miles Davis in een eigentijds kleedje past. Haar laatste CD “Girls In The Boys Club”, behelst de blueswereld die een mannenwereld dreigt te zijn. Dit album wordt dan wel de rode draad van dit optreden.

Na een machtig en imposant nummer als ”Tightrope” zingt deze met “Voodoo Woman” de nacht in verdere extase. Deze shaking Kat laat met nummers als “Walk The Dog” van Rufus Thomas en “Now I See Oh Wee” de lege glazen hervullen. Met “Blues Is My Biz” lusten we nog veel meer. “Hey Bartender” is dan ook niet verkeerd gekozen. Met rauwe stem wordt haar fenomenale uitstraling in “Hear Me” ons nog aantrekkelijker. Een “Fist Full Of Water” kan dat helemaal niet blussen. Deze dame die het water van de Mississippi over ons laat bruisen, stapt van het podium met “Respect”. Laat al onze troubles verder verdrinken in een nummer als “Wail Away”. Prachtig optreden alweer op deze meer dan geslaagde Roots Night. GC De Roos, moge onze wegen mekaar nog dikwijls kruisen en nogmaals bedankt iedereen voor deze prachtige Blues & Roots avond, Jurgen en Wim go on digging !

Guy Cuypers

foto © Manon Houtackers @ foto © Guy Cuypers

meer foto © Manon Houtackers

meer foto © Guy Cuypers

Kat Riggins video's : Hear Me - Voodoo Woman - Walk the Dog - Respect - Fist Full Of Water

Ragtime Rumours video's : Mr Cockburn - Faker - Cocaine Blues

Detonics video's : Bullet through My Heart - Out Of Sight

Black Cat Biscuit video's : A Woman's Mind - In A Hurry

The Hi-Ballin Daddies video's : La Bamba - video 2

Rusty Don video's : Skinny Woman (RL Burnside) - I Went up the Hill - Oh Sweet Lord (Alligator Sons) - Black Night